Doodeng

Een paar jaar geleden zat ik alleen in een kroeg op een afspraak te wachten. Ik was in een melancholische bui en ontevreden over m’n leven. Ik werkte te hard, ik genoot te weinig en bedacht dat er zelden iemand zal zijn die op z’n sterfbed verzucht: had ik maar harder gewerkt in mijn leven.
Ik schreef dus voor mezelf op een bierviltje wat ik in m’n leven wilde bereiken. Dat zag er ongeveer zo uit:

– de marathon lopen
– meer en bewuster genieten van m’n kinderen
– een sober huisje in Zuid-Spanje met weinig spullen, maar wel met een grote tafel op het erf met plaats voor veel leuke mensen
– een roman schrijven
Van dat lopen is niets gekomen. Ik heb eigenlijk een hekel aan hardlopen. Ik hou meer van fietsen, maar dat doe ik ook te weinig.
Bewuster genieten van m’n dochters lukt me wel wat beter. Vanavond nog hebben we samen op de bank het ene na het andere hoofdstuk uit Abeltje gelezen. Nog een hoofdstuk? Vooruit, nog een hoofdstuk. Ze gingen veel te laat naar bed, maar het boek is uit en het was heel gezellig samen.
Dat huis in Zuid-Spanje, of Portugal of Frankrijk, of Balie….dat zal nog wel even duren. Maar die roman, die is er volgende week. Ik zou dolgelukkig moeten zijn en moeten gloeien van trots dat het me gelukt is een uitgever te vinden, maar ik vind het eerlijk gezegd allemaal doodeng.
Bang dat ik door de mand val, dat iedereen het een vreselijk boek vindt of dat mensen me gaan mijden als de pest om maar niet te hoeven zeggen wat ze van het boek vonden. Als ik in een ruimte kom, stuiven de mensen weg, als ik op een feestje binnen kom, valt het gesprek stil. Uiteindelijk durft iemand het woord te nemen:
‘Hey Ewoud,…euh…schrijf je nog?’
‘Nee, euh, druk, druk, hè. Maar, ik ben wel in training voor de marathon.’