Zolang er mensen in Nederland wonen, zijn er spanningen tussen bevolkingsgroepen geweest. Toch lijken de laatste decennia die spanningen te zijn toegenomen, of maken we er ons in ieder geval meer zorgen over.
Er is de afgelopen jaren wel wat veranderd: de overheid heeft veel van haar gezag verloren, de samenleving is geïndividualiseerd en ontzuild, de burgers zijn mondiger geworden en kunnen dat door de komst van nieuwe media ook gemakkelijker laten merken.
Wat ook is veranderd, is dat er in de Nederlandse polder bevolkingsgroepen zijn komen te wonen, waarvan de ouders niet in Nederland zijn geboren. Door die laatste ontwikkeling kunnen spanningen en conflicten in buurten nu ook een etnisch tintje krijgen.
Bestuurders van middelgrote en kleine gemeenten zijn geneigd het gevaar van spanningen tussen bevolkingsgroepen te onderschatten. Dat is iets voor de grote steden denken ze dan. Ten onrechte hebben de bestuurders van bijvoorbeeld Helden, Gouda, Culemborg, Ede en Weert inmiddels ervaren.
Samen met Lisa Arts deed ik onderzoek (literatuur en interviews) naar de wijze waarop lokale overheden en instellingen maatschappelijke onrust en spanningen tussen (etnische) bevolkingsgroepen proberen te de-escaleren of te voorkomen. In het bijzonder keken we hierbij naar de rol van netwerken, sleutelfiguren en sociale media.
Het is het laatste rapport dat ik voor ACB Kenniscentrum heb geschreven. U kunt het hier: 2012-04-02-een-kwestie-van-investeren-en-anticiperen lezen.
Foto: Flickr
Ewoud Butter 