Sinds 2004 wordt er in Nederland beleid ontwikkeld om radicalisering tegen te gaan. De laatste jaren is het accent meer komen te liggen op polarisatie, vervreemding en multicultureel onbehagen. Gaat het om processen die schromelijk overdreven worden of vragen ze juist om meer aandacht? Een artikel van Ewoud Butter.
Historisch perspectief
Radicalisme was in de jaren 70 van de 20e eeuw een minder beladen term dan het nu is. Zo werd aan het kabinet Den Uyl deelgenomen door de Politieke Partij Radicalen (PPR), een afsplitsing van de katholieke KVP. De PPR is later opgegaan in GroenLinks. Ook polarisatie werd in die tijd minder als bedreigend ervaren: de periode tussen 1966 en 1982 wordt door geschiedschrijvers aangeduid als de tijd van de politieke polarisatie. Vooral de tegenstellingen tussen links en rechts waren scherp.
Tegelijkertijd waren de jaren 70 ook de jaren waarin in Nederland verreweg de meeste dodelijke slachtoffers (ruim 20) vielen als gevolg van terroristische aanslagen. Het ging in de meeste gevallen om slachtoffers die vielen bij acties van Molukkers of acties van (buitenlandse) links-extremistische groeperingen zoals de RAF of de separatistische IRA. Neo-nazi’s waren er in die tijd ook al, net als het dierenbevrijdingsfront of links-extremistische groepen als de Rode Jeugd, RARA en het militant autonomenfront.
Er was in die tijd nog geen Nationale Coördinator Terrorismebestrijding (NCtB), geen nationaal Actieplan Polarisatie en Radicalisering en er werd ook niet met regelmaat bekend gemaakt wat het Actueel Dreigingsniveau was. Er werden geen trainingen gegeven aan bestuurders en politieagenten om polarisatie en radicalisering te herkennen en er was nog geen bataljon aan wetenschappers, kenniscentra en (commerciële) bureaus die zich met het onderwerp bezig hielden.
Nu is dat anders.
Lees het hele artikel op de website van ACB Kenniscentrum
Ewoud Butter 