Midlife

Eergisteren was ik jarig. M’n dag begon goed: om 9 uur stond ik al op het voetbalveld om mijn oudste dochter Marijn aan te moedigen. Toen ik tijdens de warming up een andere, veel oudere vader vertelde dat ik jarig was antwoordde hij enthousiast:
‘Ha, 46?’
Ik schudde mijn hoofd.
’45 dan?’
‘Nee. Ook niet.’
‘44…..?’ En toen bijna wanhopig: ’43?’
Ik vloekte inwendig, maar knikte beleefd glimlachend. Had Marijn dan toch gelijk: wordt het tijd voor een kleurspoeling? Of red ik het met een paar keer eerder naar bed? Ik zag er natuurlijk beroerd uit na een stel ultrakorte nachten; dat scheelt al snel een paar jaar.
Gelukkig was er vlak daarna een bijzonder vriendelijke moeder die vroeg of ik de veertig al gepasseerd was. De schat.

Goed, ik ben nu dus 43 en op een of andere manier is dat veeeeeel ouder dan 42. Daar zit meer dan een jaar tussen.

Twintig jaar geleden was een veertiger al oud en was een zestiger hoog bejaard. Twintig jaar geleden waren mijn ouders veertigers, nu zijn het zestigers. Ze zijn nu oud, maar nog lang niet hoogbejaard.

Twintig jaar geleden dacht ik dat alleen meiden van mijn leeftijd aantrekkelijk waren; ik kon me niet voorstellen ooit te kunnen vallen op vrouwen die de veertig al gepasseerd zijn.  Inmiddels weet ik dat dat heel goed kan. Het is allemaal erg relatief.

Toch zijn de perspectieven anders. Twintig jaar geleden kon ik nog dromen dat ik ontdekt zou worden als groot voetbaltalent, dat ik zou zingen in een stadion vol met gillende meiden of dat ik mijn zoveelste Oscar in ontvangst zou nemen. Toen zou ik een jonge debutant van 23 zijn geweest, terwijl je bij een debutant van 43 toch al aan memoires gaat denken.

Halverwege de voetbalwedstrijd kwam ook de vader van een van de middenvelders kijken. Hij had opvallend minder rimpels, zijn haar was geverfd en hij had een nieuwe dochter vriendin….van 21.

Ik voelde me opeens een stuk jonger.