Voetbalvader

Ooit, in een ver, ver verleden was ik een bijzonder getalenteerde voetballer. Eerst een levensgevaarlijke rechtsbuiten met een messcherpe voorzet en daarna een bikkelharde verdediger die onverslaanbaar was in de lucht. Het mag echt een godswonder genoemd worden dat ik nooit het Nederlands elftal heb gehaald.

Nog lange tijd droomde ik ervan op late leeftijd te debuteren in het profvoetbal, maar nu ik de 40 gepasseerd ben, moet ik helaas accepteren dat een voetbalcarrière toch echt niet meer tot de mogelijkheden behoort. Verder dan een invalbeurt in het eerste van vv De Raven (4e klasse KNVB) ben ik uiteindelijk nooit gekomen.

Gelukkig heb ik nu kinderen. Dochters weliswaar, maar dat is tegenwoordig voor een ambitieuze voetbalvader geen enkel bezwaar. Het damesvoetbal is in opmars en mijn oudste dochter heeft het talent van haar vader. Iedere zaterdagochtend sta ik daarom met een stel andere ouders de meiden E1 van Geuzen Middenmeer aan te moedigen. Van de eerste 8 wedstrijden hebben ‘we’ er 2 gewonnen en ‘we’ hebben nu een doelsaldo van 10-57. Vorige week verloren we nog onverdiend, of op zijn minst volstrekt geflatteerd met 19-0 van de jongens van AFC E7 (wat een ballenclub is dat trouwens). Maar vanochtend speelden onze meiden als toekomstige wereldkampioenen (in 2019 kunnen ze van de partij zijn) en werden de jongens van de E6 van RKAV met 4-2 naar huis gestuurd.
Van de Stichting Ideële Reclame (Sire) mogen we niet schreeuwen. Dat doen we ook niet. Wij gedragen ons als ouders – uiteraard – voorbeeldig. Michiel Romeijn (Jiskefet, zie onder) is hierbij ons grote voorbeeld. 😉